Warning: the following entry contains 'activists' and quite lengthy ideas. Read at your own risk.
"Katipunan is such a boring place," sabi ng teacher ko sa English1 nuong kumuha ako ng additional yunits sa Diliman. Marahil sa lahat ng mga kaklase ko sa kwartong iyon, ako lang ang ngumiti. Hindi ko rin alam kung bakit pero ang haba talaga ng ngiti ko ng sabihin sa amin yun. Marahil dahil nakarelate ako at kapag nakatira ka dito malalaman mo ang ibig niyang sabihin. Pero paano?
Nuong nasa Baguio ako, wala akong kaalam-alam tungkol sa Katipunan. Ang alam ko lang, Katips, ang tawag ng mga coño ko'ng mga kaibigan sa lugar. Marami silang kwento tungkol dito. Kesyo dito sila kumain ni ganito, dito sila nag inuman nila ganito, dito sila nakipag-eyeball nung Atenistang chatmate niya at kung anu-ano pa. Tingin ko tuloy nuon, kailangan kapag pupunta ka ng Katipunan may dala ka'ng limpak-limpak at gamal-gamal na salapi.
Pagkatapos ko'ng grumadweyt kinailangan ko'ng bumaba ng Baguio para sa bagong career. Ibang leveling na, kumbaga. Kinailangan ko'ng mag-aral muli at magtrabaho ng sabay, parehong full time. Trabaho sa Quezon City ng umaga, aral sa Mendiola ng gabi. Ito ang plano ko nuon at para maisakatuparan ito kailangan ko ng isang malupit at strategik na lokasyon na matitirhan.
Kunsabagay, dalawa ang pwede ko'ng tirhan dito. Pero ang problema at hindi ko rin maintindihan sa mga magulang ko ay kung bakit pumayag silang maging boundary mark ng buong NCR ang kapwa bahay namin. Wala ata silang konsepto ng gitna (hmm, may kinalaman kaya rito kung bakit apat kaming magkakapatid). Ang isa ay nasa Caloocan, kungsaan dalawang cart wheel lang ay Bulacan na. Habang ang ikalawa naman ay sa LasPinas, tatlong dura lang Cavite naman. Nung bata pa ako, natatandaan ko lagi ko'ng tinatanaw sa kapwa namin bahay ang dalawang dambanang na may markang: Thank You for Visiting Us. You are now leaving NCR. Come Back Again. Alam ko'ng malikot ang imahinasyon ko nung bata ako at baka isa nanaman ito sa mga imaginary structures na nabuo ko. Kaso hindi ko na rin naconfirm kasi matagal na akong hindi nakakapunta duon. Mga tipong 1st year high school ang huling punta ka doon.
Pero balik sa usapan. Dahil nga sa aking career path at pagod nung mga panahong ginagalugad namin ang buong Maynila upang makapaghanap ng bahay. Habang binabaybay ng taxi driver ang kahabaan ng Alabang (na hindi ko rin alam kung saan yun nuon), nagmagandang loob ang taxi driver na magbigay ng payo matapos marinig ang melodrama ng aking buhay. Subukan daw namin sa Katipunan. Pagkarinig ko sa pangalan ng lugar isa lang ang tumakbo sa isip ko: refer to second paragraph.
Sige na lang ang nasabi ko sa drayber dahil nahihilo na rin ako sa ginagawa namin joy ride. Pagdating ng Katipunan, pulos kainan, Ateneo, kainan ulit, Ateneo nanaman, kainan ulit, tapos Ateneo ulit. Naisip ko, malaki nga pala talaga ang Ateneo. Tapos maya-maya'y kainan ulit. Sa dami ng establisamentong nakita ko, ito na nga ang Katipunan. Sa wakas nabigyan ko na rin ng background ang mga kwento ng mga coño ko'ng kaibigan: dumpsite lang kasi naiimagine ko dati eh.
Maraming magrereact, expected ko na ito: ano nanaman ang magagawa namin? Sagot ko depende yan sa relatibong kalagayan ng isang indibidwal. Hindi naman kasi pwedeng magtakda sinuman kung ano ang dapat gawin para baguhin ang isang bagay lalo na't sistema ang pinag-uusapan natin dito. Kanya-kanyang kalagayan at kakayahan, ika nga. dahil ano rin naman ang magagawa ng pag inom ng kape sa Starbucks, hindi ba? Pampagising subalit hindi kailanman nagmumulat.
Noong una, sinubukan ko'ng araw-arawin ang kahabaan ng Katipunan upang makahanap ng isang kainan na makakasatisfy sa mga ekspektasyon ko. Pangatlong sapatos ko na ito sa loob ng halos isang taon sa Katipunan, wala pa rin ako'ng nahahanap.
Marahil ang bulto ng makikita mo sa lugar na ito ay singkit na mga nata, exagerrated na tangos ng mga ilong, estudyanteng my kotse at may mga kotse(malaki ang kinaibahan ng dalawa. We are talking about millions of differences), koreano (well, they are just everywhere), condominiums, parking boys (the most numerous in Quezon City, I must say), bilihan ng yosi (like every single block, meron), tricycle (susunod na ata ang Katipunan sa Cabanatuan City for being the Tricycle Capital of the Philippines) at mga nangongolekta ng basyo ng bote at karton na naka-bike.
Marahil kahit gaano kaurbanisado ang lugar na linalarawan sa iyo at nadadaanan mo: Makati, Libis, Eastwood, Malate, Alabang, Baguio, Cebu etc, basta sa Pilipinas required na may larawan ng kahirapan dito. Kinakailangan na rin sigurong iupdate ang mga political books tungkol sa mga general characteristics ng isang developing country at isama ito. So, would this makes me a political theorist? Well, wala ako'ng pakialam dahil ang punto ay kung papaano ang Katipunan naging 'a boring place.'
Tingin ko, Katipunan is a boring place kasi the usual picture of poverty is something already given. But unlike some other places sa Pinas, the main thing that make it unboring is the presence of a group of people who are willing and determined to make the place, a more equitable (not equal)place, atleast.
DISKLAYMER: But don't get me wrong, I don't mean that I need to see a group of rallying mob sa kahabaan ng Katipunan araw-araw. Medyo mahirap nga naman talaga yun, mahaba-haba ang Katipunan at puno ng mga reckless drivers compare sa Recto o Mendiola na medyo slow paced ang traffic kaya pwede ka pang mag tumbling kapag tatawid ng kalsada. Wala rin po ako'ng ekslusibong tinutukoy sa mga taong aking binabanggit. Hindi ito nakakahon sa mga Atenista o Miriam o UP students o anumang karatig paaralan at unibersidad. Ito ay sa kalahatan ng pumupunta sa Katipunan.
Mabigat lang kasing isipin, that people na nakikita ko sa lugar na ito ay either nasa Mc Donalds, Tia Maria's, Meat shop, Cello's atbp. Mangilan-ngilan lang siguro yung mga taong makikita mo'ng nagbibigay ng limos or kahit ng tulong sa mga taong lansangan duon (kundi siguro required ng catechism or NSTP class). Problem is, generally everyone in Katipunan just pass by and go with their routinely activities of their lives. Yung mga taong dumadaan, tumitingin at namumuhay sa realisasyong ganito na talaga ang sistema. Kailangan na lamang natin tanggapin at lunukin. Regardless kasing kunat ng matandang beef ang pinapakain sa atin.
Call me idealistic. Pero parang pagkain lang sa restaurant yan. Kung hindi ka magrereklamo at tawagin ang manager ng kinakainan mo, you'll end up having an unsatisfied stomach and unjustifiable bill, not to mention the questionable 10% service fee. Uuwi ka at hindi makakatulog kakaisip na parang nadugasan ka.
"Katipunan is such a boring place," sabi ng teacher ko sa English1 nuong kumuha ako ng additional yunits sa Diliman. Marahil sa lahat ng mga kaklase ko sa kwartong iyon, ako lang ang ngumiti. Hindi ko rin alam kung bakit pero ang haba talaga ng ngiti ko ng sabihin sa amin yun. Marahil dahil nakarelate ako at kapag nakatira ka dito malalaman mo ang ibig niyang sabihin. Pero paano?Nuong nasa Baguio ako, wala akong kaalam-alam tungkol sa Katipunan. Ang alam ko lang, Katips, ang tawag ng mga coño ko'ng mga kaibigan sa lugar. Marami silang kwento tungkol dito. Kesyo dito sila kumain ni ganito, dito sila nag inuman nila ganito, dito sila nakipag-eyeball nung Atenistang chatmate niya at kung anu-ano pa. Tingin ko tuloy nuon, kailangan kapag pupunta ka ng Katipunan may dala ka'ng limpak-limpak at gamal-gamal na salapi.
Pagkatapos ko'ng grumadweyt kinailangan ko'ng bumaba ng Baguio para sa bagong career. Ibang leveling na, kumbaga. Kinailangan ko'ng mag-aral muli at magtrabaho ng sabay, parehong full time. Trabaho sa Quezon City ng umaga, aral sa Mendiola ng gabi. Ito ang plano ko nuon at para maisakatuparan ito kailangan ko ng isang malupit at strategik na lokasyon na matitirhan.
Kunsabagay, dalawa ang pwede ko'ng tirhan dito. Pero ang problema at hindi ko rin maintindihan sa mga magulang ko ay kung bakit pumayag silang maging boundary mark ng buong NCR ang kapwa bahay namin. Wala ata silang konsepto ng gitna (hmm, may kinalaman kaya rito kung bakit apat kaming magkakapatid). Ang isa ay nasa Caloocan, kungsaan dalawang cart wheel lang ay Bulacan na. Habang ang ikalawa naman ay sa LasPinas, tatlong dura lang Cavite naman. Nung bata pa ako, natatandaan ko lagi ko'ng tinatanaw sa kapwa namin bahay ang dalawang dambanang na may markang: Thank You for Visiting Us. You are now leaving NCR. Come Back Again. Alam ko'ng malikot ang imahinasyon ko nung bata ako at baka isa nanaman ito sa mga imaginary structures na nabuo ko. Kaso hindi ko na rin naconfirm kasi matagal na akong hindi nakakapunta duon. Mga tipong 1st year high school ang huling punta ka doon.
Pero balik sa usapan. Dahil nga sa aking career path at pagod nung mga panahong ginagalugad namin ang buong Maynila upang makapaghanap ng bahay. Habang binabaybay ng taxi driver ang kahabaan ng Alabang (na hindi ko rin alam kung saan yun nuon), nagmagandang loob ang taxi driver na magbigay ng payo matapos marinig ang melodrama ng aking buhay. Subukan daw namin sa Katipunan. Pagkarinig ko sa pangalan ng lugar isa lang ang tumakbo sa isip ko: refer to second paragraph.
Sige na lang ang nasabi ko sa drayber dahil nahihilo na rin ako sa ginagawa namin joy ride. Pagdating ng Katipunan, pulos kainan, Ateneo, kainan ulit, Ateneo nanaman, kainan ulit, tapos Ateneo ulit. Naisip ko, malaki nga pala talaga ang Ateneo. Tapos maya-maya'y kainan ulit. Sa dami ng establisamentong nakita ko, ito na nga ang Katipunan. Sa wakas nabigyan ko na rin ng background ang mga kwento ng mga coño ko'ng kaibigan: dumpsite lang kasi naiimagine ko dati eh. Dala ng labis na pagkamangha saka ko lamang namalayan na naka-tatlong ikot na pala si manong drayber sa buong Katipunan Avenue. Katipunan extension na nuong sabihin niya'ng sa Loyola Heights daw maraming pinapaupahan, huwag daw dito. Prinomote ni manong ang kanyang sarili mula drayber papuntang tourist guide.
Eventually, nakahanap rin ako ng bahay dito. Nung nakapag settle down na ako, ang sumunod na nasa isip ko ay kumain at subukan ang mga kilalang inuman dito kahit ako lang mag-isa. Sanay na akong magpaka-emo at magsoul searching kapag umiinom. Pero hindi naman yung tipong umiiyak at tinatanong ang sarili: "kung pangit ba ako? bakit wala pa rin ako'ng karelasyon?" I really find it pathetic. Kung inom, inom lang. Pasayarin sa lalamunan, huwag papuntang utak. Tapos magdetour kapag malapit na sa puso tapos diretso sikmura. Swabeng inuman, kumbaga.
Narealize ko bigla, ang Katipunan Avenue ay isang malaking food menu. Halos lahat meron sila: fine dining, Vegetarian food, American, Japanese, Chinese, Mediterranean and around the world food, coffee shops, cake shops, etc. Lahat na ata matatagpuan dito pero sa lahat ng specialized establishments na ito, isa lamang ang nag click sa panlasa at bulsa ko---turo-turo.
Naisip ko, marahil masyado lang ako'ng nagvisualize ng masyado tungkol sa Katipunan. Batay na rin sa mga narinig ko para malaman lamang na ibabalik lang rin ako nito sa isang kainang madalas ko ng kainan kahit noong nasa Baguio pa ako. Yun mga tipong sinabi ni Bob Ong tungkol sa pag inom ng kape sa Starbucks at bakit patok na patok ito sa mga Pilipino. Sabi niya: "kapag uminom ka ng kape sa Starbucks pwede ka niyang dalhins a Chicago, New York, Paris subalit hindi sa Pilipinas. Panalo talaga ang isteytment na ito. Nakakalungkot isipin ang mentalidad meron ang ilan sa atin ngayon. Mas nanaising pansamanatalang takasan ang problema ng bansa kesa makialam at baguhin ito.
Eventually, nakahanap rin ako ng bahay dito. Nung nakapag settle down na ako, ang sumunod na nasa isip ko ay kumain at subukan ang mga kilalang inuman dito kahit ako lang mag-isa. Sanay na akong magpaka-emo at magsoul searching kapag umiinom. Pero hindi naman yung tipong umiiyak at tinatanong ang sarili: "kung pangit ba ako? bakit wala pa rin ako'ng karelasyon?" I really find it pathetic. Kung inom, inom lang. Pasayarin sa lalamunan, huwag papuntang utak. Tapos magdetour kapag malapit na sa puso tapos diretso sikmura. Swabeng inuman, kumbaga.
Narealize ko bigla, ang Katipunan Avenue ay isang malaking food menu. Halos lahat meron sila: fine dining, Vegetarian food, American, Japanese, Chinese, Mediterranean and around the world food, coffee shops, cake shops, etc. Lahat na ata matatagpuan dito pero sa lahat ng specialized establishments na ito, isa lamang ang nag click sa panlasa at bulsa ko---turo-turo.
Naisip ko, marahil masyado lang ako'ng nagvisualize ng masyado tungkol sa Katipunan. Batay na rin sa mga narinig ko para malaman lamang na ibabalik lang rin ako nito sa isang kainang madalas ko ng kainan kahit noong nasa Baguio pa ako. Yun mga tipong sinabi ni Bob Ong tungkol sa pag inom ng kape sa Starbucks at bakit patok na patok ito sa mga Pilipino. Sabi niya: "kapag uminom ka ng kape sa Starbucks pwede ka niyang dalhins a Chicago, New York, Paris subalit hindi sa Pilipinas. Panalo talaga ang isteytment na ito. Nakakalungkot isipin ang mentalidad meron ang ilan sa atin ngayon. Mas nanaising pansamanatalang takasan ang problema ng bansa kesa makialam at baguhin ito.
Maraming magrereact, expected ko na ito: ano nanaman ang magagawa namin? Sagot ko depende yan sa relatibong kalagayan ng isang indibidwal. Hindi naman kasi pwedeng magtakda sinuman kung ano ang dapat gawin para baguhin ang isang bagay lalo na't sistema ang pinag-uusapan natin dito. Kanya-kanyang kalagayan at kakayahan, ika nga. dahil ano rin naman ang magagawa ng pag inom ng kape sa Starbucks, hindi ba? Pampagising subalit hindi kailanman nagmumulat.Noong una, sinubukan ko'ng araw-arawin ang kahabaan ng Katipunan upang makahanap ng isang kainan na makakasatisfy sa mga ekspektasyon ko. Pangatlong sapatos ko na ito sa loob ng halos isang taon sa Katipunan, wala pa rin ako'ng nahahanap.
Marahil ang bulto ng makikita mo sa lugar na ito ay singkit na mga nata, exagerrated na tangos ng mga ilong, estudyanteng my kotse at may mga kotse(malaki ang kinaibahan ng dalawa. We are talking about millions of differences), koreano (well, they are just everywhere), condominiums, parking boys (the most numerous in Quezon City, I must say), bilihan ng yosi (like every single block, meron), tricycle (susunod na ata ang Katipunan sa Cabanatuan City for being the Tricycle Capital of the Philippines) at mga nangongolekta ng basyo ng bote at karton na naka-bike.
Marahil kahit gaano kaurbanisado ang lugar na linalarawan sa iyo at nadadaanan mo: Makati, Libis, Eastwood, Malate, Alabang, Baguio, Cebu etc, basta sa Pilipinas required na may larawan ng kahirapan dito. Kinakailangan na rin sigurong iupdate ang mga political books tungkol sa mga general characteristics ng isang developing country at isama ito. So, would this makes me a political theorist? Well, wala ako'ng pakialam dahil ang punto ay kung papaano ang Katipunan naging 'a boring place.'
Tingin ko, Katipunan is a boring place kasi the usual picture of poverty is something already given. But unlike some other places sa Pinas, the main thing that make it unboring is the presence of a group of people who are willing and determined to make the place, a more equitable (not equal)place, atleast.
DISKLAYMER: But don't get me wrong, I don't mean that I need to see a group of rallying mob sa kahabaan ng Katipunan araw-araw. Medyo mahirap nga naman talaga yun, mahaba-haba ang Katipunan at puno ng mga reckless drivers compare sa Recto o Mendiola na medyo slow paced ang traffic kaya pwede ka pang mag tumbling kapag tatawid ng kalsada. Wala rin po ako'ng ekslusibong tinutukoy sa mga taong aking binabanggit. Hindi ito nakakahon sa mga Atenista o Miriam o UP students o anumang karatig paaralan at unibersidad. Ito ay sa kalahatan ng pumupunta sa Katipunan.
Mabigat lang kasing isipin, that people na nakikita ko sa lugar na ito ay either nasa Mc Donalds, Tia Maria's, Meat shop, Cello's atbp. Mangilan-ngilan lang siguro yung mga taong makikita mo'ng nagbibigay ng limos or kahit ng tulong sa mga taong lansangan duon (kundi siguro required ng catechism or NSTP class). Problem is, generally everyone in Katipunan just pass by and go with their routinely activities of their lives. Yung mga taong dumadaan, tumitingin at namumuhay sa realisasyong ganito na talaga ang sistema. Kailangan na lamang natin tanggapin at lunukin. Regardless kasing kunat ng matandang beef ang pinapakain sa atin.Call me idealistic. Pero parang pagkain lang sa restaurant yan. Kung hindi ka magrereklamo at tawagin ang manager ng kinakainan mo, you'll end up having an unsatisfied stomach and unjustifiable bill, not to mention the questionable 10% service fee. Uuwi ka at hindi makakatulog kakaisip na parang nadugasan ka.
No comments:
Post a Comment